تنگی کانال نخاعی و گزینه های جراحی و غیر جراحی آن

تنگی کانال نخاعی زمانی اتفاق می افتد که فضای داخل ستون فقرات خیلی کوچک باشد. این امر می تواند به نخاع و اعصابی که از طریق ستون فقرات حرکت می کنند فشار وارد کند. تنگی کانال نخاع اغلب در ناحیه کمر و گردن رخ می دهد.

برخی از افراد مبتلا به تنگی کانال هیچ علامتی ندارند. برخی دیگر ممکن است درد، سوزن سوزن شدن، بی حسی و ضعف عضلانی را تجربه کنند. علائم ممکن است با گذشت زمان بدتر شوند. شایع ترین علت تنگی نخاعی، تغییرات سایشی و پارگی در ستون فقرات مربوط به آرتریت است. افرادی که موارد شدید تنگی کانال نخاعی دارند ممکن است نیاز به جراحی داشته باشند.

با کمک جراحی می توان فضای بیشتری در داخل ستون فقرات ایجاد کرد که این کار علائم ناشی از فشار بر نخاع یا اعصاب را کاهش می دهد. اما جراحی نمی تواند آرتروز را درمان کند، بنابراین درد آرتریت در ستون فقرات ممکن است ادامه یابد.

علائم تنگی کانال نخاعی چیست و در کجا ایجاد می شود؟

تنگی کانال نخاعی اغلب بدون علامت است. هنگامی که علائم ظاهر می شوند، به آرامی شروع شده و با گذشت زمان بدتر می شوند. علائم بستگی به این دارد که کدام قسمت از ستون فقرات تحت تأثیر قرار گرفته است.

در قسمت پایین کمر

تنگی کانال نخاعی در ناحیه کمر می تواند باعث درد یا گرفتگی در یک یا هر دو پا شود. این امر زمانی اتفاق می افتد که برای مدت طولانی راه می روید و یا بی حرکت ایستاده اید. هنگامی که به جلو خم می شوید یا می نشینید، علائم بهبود می یابند. برخی افراد نیز کمردرد دارند.

در گردن

تنگی کانال نخاعی در گردن می تواند باعث موارد زیر شود:

• بی حسی
• گزگز یا ضعف در دست، پا، یا بازو
• مشکلات راه رفتن و تعادل
• گردن درد
• مشکلات روده یا مثانه

چه چیزی باعث تنگی کانال نخاعی می شود؟

استخوان های ستون فقرات در یک ستون از جمجمه تا دنبالچه قرار می گیرند. آن ها از طناب نخاعی محافظت می کنند که از سوراخی به نام کانال نخاعی عبور می کند. برخی از افراد با یک کانال نخاعی کوچک به دنیا می آیند. با این حال، اکثر تنگی های نخاعی زمانی ایجاد می شوند که فضای باز ستون فقرات کاهش یابد. علل تنگی نخاع عبارتند از:

• خارهای استخوانی: آسیب ساییدگی ناشی از آرتریت می تواند باعث رشد استخوان اضافی روی ستون فقرات شود که به آن ها خارهای استخوانی می گویند. این خارها می توانند به کانال نخاع فشار وارد کنند. بیماری پاژه همچنین می تواند باعث رشد استخوان اضافی روی ستون فقرات شود.
• فتق دیسک: دیسک ها بالشتک های نرمی هستند که به عنوان ضربه گیر بین استخوان های ستون فقرات عمل می کنند. اگر بخشی از مواد نرم داخلی دیسک به بیرون نشت کند، می تواند به نخاع یا اعصاب فشار وارد کند.
• رباط های ضخیم: طناب‌های قوی که به نگه داشتن استخوان‌های ستون فقرات شما کمک می‌کنند، به مرور زمان سفت و ضخیم شده و رباط های ضخیم می توانند به کانال نخاع فشار وارد کنند.
• تومورها: به ندرت، تومورها می توانند در داخل کانال نخاعی ایجاد شوند.
• آسیب های ستون فقرات: تصادفات رانندگی و سایر آسیب‌ها می‌توانند باعث شکستگی یا جابجایی استخوان‌های ستون فقرات شوند. تورم بافت مجاور درست پس از جراحی کمر نیز می تواند بر نخاع یا اعصاب فشار وارد کند.

چه کسانی دچار تنگی کانال نخاعی می شوند؟

تنگی کانال نخاعی ممکن است در هر فردی ایجاد شود، اما در مردان و زنان بالای 50 سال شایع‌تر است. افراد جوان‌تری که با کانال نخاعی باریک به دنیا می‌آیند نیز ممکن است دچار تنگی کانال نخاعی شوند. سایر شرایطی که بر ستون فقرات تأثیر می گذارد، مانند اسکولیوز یا آسیب به ستون فقرات، می تواند شما را در معرض خطر ابتلا به تنگی نخاعی قرار دهد.

آیا تنگی کانال نخاعی می تواند باعث فلج دائمی شود؟

باریک شدن کانال نخاعی می تواند باعث درد شود، اما معمولا باعث فلج افراد نمی شود. با این حال، اگر عصب نخاعی برای مدت طولانی فشرده شود، بی حسی و یا فلج دائمی ممکن است. به همین دلیل است که در صورت احساس بی‌حسی یا ضعف در بازوها یا پاها، فوراً باید به پزشک خود مراجعه کنید.

راه های درمان تنگی کانال نخاعی چیست؟

انتخاب درمان تنگی کانال نخاعی بسته به علائم، محل مشکل و شدت علائم شما بستگی دارد. اگر علائم شما خفیف است، پزشک شما ممکن است ابتدا برخی از درمان های خودمراقبتی را توصیه کند. اگر این درمان ها جواب نداد و با بدتر شدن علائم، پزشک ممکن است فیزیوتراپی، دارو و در نهایت جراحی را توصیه کند.

درمان های خودمراقبتی

• اعمال گرما: گرما معمولاً بهترین انتخاب برای درد ناشی از آرتروز است. گرما جریان خون را افزایش می دهد که باعث شل شدن عضلات و تسکین درد مفاصل می شود.
• استفاده از سرما: اگر گرما علائم شما را کاهش نمی دهد، یخ را امتحان کنید. یخ تورم، حساسیت و التهاب را کاهش می دهد.
• ورزش: ابتدا با پزشک خود مشورت کنید، اما ورزش برای تسکین درد، تقویت عضلات برای حمایت از ستون فقرات و بهبود انعطاف پذیری و تعادل مفید است.

درمان های غیر جراحی

• داروهای خوراکی: داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی مانند ایبوپروفن، ناپروکسن، آسپرین، یا استامینوفن می توانند به تسکین التهاب و تسکین درد ناشی از تنگی نخاعی کمک کنند. حتما با پزشک خود صحبت کنید و در مورد مشکلات احتمالی طولانی مدت مصرف این داروها مانند رفلاکس اسید و زخم معده اطلاعات کسب کنید.

• فیزیوتراپی: فیزیوتراپیست ها با بیمار همکاری خواهند کرد تا یک برنامه تمرینی سالم ایجاد کنند تا به شما کمک کند تعادل، انعطاف پذیری و ثبات ستون فقرات خود را بهبود ببخشید. تقویت عضلات پشت و شکم ستون فقرات را انعطاف پذیرتر می کند.

• تزریق استروئید: تزریق کورتیکواستروئیدها در نزدیکی فضایی در ستون فقرات که ریشه‌های عصبی در آن گیر می‌کنند یا قسمت‌های فرسوده استخوان به هم ساییده می‌شوند می‌تواند به کاهش التهاب، درد و تحریک کمک کند. با این حال، معمولاً فقط تعداد محدودی تزریق انجام می شود (معمولاً سه یا چهار تزریق در سال) زیرا کورتیکواستروئیدها می توانند استخوان ها و بافت مجاور را در طول زمان ضعیف کنند.

چه زمانی جراحی تنگی نخاع در نظر گرفته می شود؟

به دلیل پیچیدگی تنگی کانال نخاع و ماهیت ظریف ستون فقرات، جراحی معمولاً زمانی در نظر گرفته می‌شود که همه گزینه‌های درمانی دیگر شکست خورده باشند. خوشبختانه اکثر افرادی که تنگی کانال نخاعی دارند نیازی به جراحی ندارند. با این حال، زمانی که:

• علائم شما غیرقابل تحمل بوده و بر روی کیفیت زندگی تاثیر گذاشته و موجب اختلال در فعالیت های روزمره زندگی شده است.
• درد شما ناشی از فشار بر نخاع است.
• راه رفتن و حفظ تعادل دشوار شده است.
• شما کنترل روده یا مثانه را از دست داده اید یا مشکلات عملکرد جنسی دارید.