ناهنجاری ها در الگوی راه رفتن در کودکان چگونه به وجود می آید؟

در سال های اولیه که کودک در پروسه رشد و راه رفتن می باشد ممکن است برخی از ناهنجاری ها در الگوی راه رفتن در کودکان وجود داشته باشد. در حالی که بسیاری از این اختلالات بسیار رایج هستند و خود به خود اصلاح می شوند، برخی نیاز به کمک پزشکی دارند.

تنوع قابل توجهی در الگوهای راه رفتن طبیعی و سنینی که تغییرات در آن رخ می دهد وجود دارد و به نظر می رسد که همه اینها به سابقه خانوادگی مربوط می شود. کودکان آسیایی دیرتر از حد متوسط راه می روند.

تا زمانی که یک کودک تقریباً 3 ساله شود، راه رفتن طبیعی او شبیه راه رفتن یک بزرگسال نیست. در ابتدا یک موضع گسترده با سرعت سریع و گام های کوتاه است.

در این مقاله به بررسی علت ناهنجاری ها در الگوی راه رفتن در کودکان پرداخته ایم.

ناهنجاری های راه رفتن چیست؟

ناهنجاری در الگوی راه رفتن در کودکان غیرعادی است. بسیاری از کودکان خردسال ممکن است برای مدتی با رشد و یادگیری، راه رفتن غیرطبیعی داشته باشند. بسیاری از والدین نگران الگوهای غیرعادی راه رفتن فرزندانشان هستند، با این حال، ناهنجاری های راه رفتن بخشی منظم از رشد فیزیکی است. اکثریت قریب به اتفاق بچه ها بدون درمان پزشکی از ناهنجاری های راه رفتن رشد می کنند.

شایع ترین انواع ناهنجاری های راه رفتن کودکان چیست؟

شایع‌ترین انواع ناهنجاری‌های الگوی راه رفتن در کودکان، گذاشتن قدم ها به داخل و بیرون می باشد.

• Intoeing هنگام راه رفتن پاها به سمت داخل است.
• outtoeing هنگام راه رفتن پاها به سمت بیرون است.

چرخش پاها به سمت داخل و خارج معمولاً دردناک نیستند.

چندین بیماری رایج می تواند باعث شود که پای کودک شما در سال های اولیه به سمت داخل یا خارج بچرخد، از جمله پیچش درشت نی و چرخش استخوان ران. هر یک از این شرایط معمولاً در دوران کودکی به خودی خود بهبود می یابند.

چه چیزی باعث ناهنجاری های الگوی راه رفتن در کودکان می شود؟

1-پیچ خوردگی تیبیا

پیچ خوردگی تیبیا چرخش ساق پای کودک (درشت نی) به سمت داخل (پیچش تیبیا داخلی) یا به بیرون (پیچش تیبیا خارجی) است. این وضعیت اغلب بدون درمان بهبود می یابد، معمولاً قبل از اینکه کودک 4 ساله شود.

برخی از کودکان مبتلا به پیچ خوردگی تیبیا از بریس شبانه بین 18 تا 30 ماهگی استفاده می کنند، اما این رایج نیست. پزشکان فقط در صورتی جراحی را برای پیچش تیبیا در نظر می گیرند که کودک در سن 8 تا 10 سالگی هنوز این بیماری را داشته باشد و مشکلات راه رفتن قابل توجهی داشته باشد.

2- فمورال ورژن

یگی دیگر از اختلال ها در الگوی راه رفتن در کودکان، فمورال ورژن است. فمورال ورژن استخوان بالای پای کودک (فمور) را توصیف می کند که به داخل یا خارج می پیچد. چرخش فمور به داخل (آنتورژن فمورال) باعث می‌شود که پاها به سمت داخل حرکت کنند. علائم آنتورژن فمورال معمولاً برای اولین بار زمانی که کودک بین 2 تا 4 سال سن دارد مشخص می شود، زمانی که چرخش به سمت داخل لگن تمایل به افزایش دارد. این وضعیت معمولا بدون درمان بهتر می شود.

پیچ خوردگی استخوان ران به سمت خارج را رترووراسیون فمورال می نامند و باعث می شود پاها به سمت بیرون حرکت کنند. شیوع آن کمتر از آنتورژن فمورال است. در برخی موارد، برگشت فمورال ممکن است راه رفتن کودک را به تاخیر بیندازد، با این حال، این وضعیت اغلب بدون مداخله پزشکی بهتر می شود.

پزشکان فقط در صورتی که کودک بزرگتر از 9 سال سن باشد و شرایط بسیار شدید در الگوی راه رفتن در کودکان داشته باشد و باعث زمین خوردن زیاد و راه رفتن ناخوشایند کودک شود، جراحی را برای آنورژن فمورال یا عقب نشینی فمورال در نظر می گیرند.

3-پاهای پرانتزی و زانوهای ضربدری

پای پرانتزی یکی دیگر از ناهنجاری ها در الگوی راه رفتن در کودکان است. در ناهنجاری پای پرانتزی انحنای بیرونی پاها در ناحیه زانو است. زانوهای ضربدری انحنای پاها به سمت داخل در زانو است. هم زانوهای پرانتزی و هم زانوهای ضربدری مراحل رایج رشد هستند و معمولاً با رشد کودک خود اصلاح می شوند.

4-صافی کف پا

صافی کف پا در نوزادان و کودکان خردسال طبیعی است. زمانی که قوس های پاهایشان هنوز رشد نکرده و تمام پاهایشان به زمین فشار می آورد، کف پایشان صاف است. قوس ها در دوران کودکی تا حدود 10 سالگی رشد می کنند.

5-متاتارسوس ادوکتوس

متاتارسوس ادوکتوس یک ناهنجاری رایج در الگوی راه رفتن در کودکان است. در این حالت وضعیت پای کودک از وسط پا تا انگشتان پا به سمت داخل خم می شود. در موارد شدید، ممکن است شبیه پای پرانتزی باشد. این وضعیت در بیشتر مواقع خود به خود بهبود می یابد.

نوزادان مبتلا به متاتارسوس ادوکتوس شدید ممکن است نیاز به درمان داشته باشند که معمولاً شامل تمرینات خاص، گچ گیری یا کفش های اصلاحی خاص است. این درمان ها در نوزادان 6 تا 9 ماهه موفقیت بالایی دارند.

6-لنگیدن

لنگیدن ناگهانی یکی دیگر از ناهنجاری های الگوی راه رفتن در کودکان است که به احتمال زیاد به دلیل درد ناشی از یک آسیب جزئی و به راحتی قابل درمان است. در موارد کمتر، لنگیدن می تواند مشکلات جدی تری مانند رگ به رگ شدن، شکستگی، دررفتگی، عفونت مفاصل یا آرتریت خودایمنی را شامل شود. در موارد نادر، لنگیدن ممکن است اولین علامت تومور باشد.

لنگیدن مزمن بدون درد ممکن است نشانه مشکلات رشدی باشد، مانند ناهماهنگی طول پا یا دیسپلازی مفصل ران یا یک مشکل عصبی عضلانی، مانند فلج مغزی.

7-راه رفتن با انگشتان پا

راه رفتن با انگشتان پا یک ناهنجاری رایج در الگوی راه رفتن در کودکان است، به خصوص در کودکان خردسالی که تازه راه رفتن را شروع کرده اند. در بیشتر موارد، این مشکل در طول زمان و بدون مداخله خود به خود برطرف می شود. با این حال، کودکانی که برای مدتی به طور طبیعی راه می‌روند و بعداً شروع به راه رفتن روی انگشتان پا می‌کنند، یا کودکانی که تاندون‌های آشیل‌شان تنگ است، باید توسط پزشک معاینه شوند.

راه رفتن با انگشت پا ممکن است نشان دهنده یک اختلال عصبی عضلانی مانند فلج مغزی باشد یا می تواند نشانه ای از دیسپلازی رشدی لگن یا اختلاف طول پا باشد.

ناهنجاری های راه رفتن چگونه تشخیص داده می شوند؟

پزشک بر روی کودک شما معاینه فیزیکی انجام می دهد و کودک شما را هنگام راه رفتن یا دویدن تماشا می کند. پزشک ممکن است به دنبال این باشد که ببینند آیا شکل پاهای فرزند شما یکسان است یا متفاوت. همچنین ممکن است بپرسند که آیا کودک شما علائمی از درد را هنگام راه رفتن نشان می دهد و آیا اعضای خانواده نزدیک شما مشکلات راه رفتن طولانی مدت داشته اند یا خیر.

سایر روش های تشخیصی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• اشعه ایکس: یک آزمایش تشخیصی که تصاویری از بافت‌ها، استخوان‌ها و اندام‌های داخلی که می‌توان از آن برای بررسی ساختار و تراز استخوان استفاده کرد.
• تصویربرداری مغناطیسی (MRI): یک روش تشخیصی است که تصاویر دقیقی از بافت‌ها و ساختارهای نرم در بدن ایجاد می‌کند. این آزمایش گاهی اوقات برای رد هر گونه ناهنجاری مرتبط با نخاع و اعصاب استفاده می شود.
• اسکن توموگرافی کامپیوتری (که سی تی اسکن نیز نامیده می شود): یک روش تصویربرداری تشخیصی که تصاویر دقیقی از استخوان ها و مفاصل را نشان می دهد.